شعر = آن که با چندین نگاه و چند نظر
از آن سفر کرده در بهاران جویا شدی، ص 76 - 78
نویسنده: سید محمد مهدی حسینی چمانوی
آن که با چندین نگاه و چند نظر
می کند از پیش روی من گذر
می رود هر شب خرامان از برم
چشم به راهش تا به صبحگاه منتظر
می خرامد از برم تا کوی یار
حال ما را او نمی داند مگر
می زنم فریاد آشوب و فغان
چون ز احوالش فتادم بی خبر
دیده را بر کهکشان دوزم بسی
تا به پایان آیدش شاید سفر
سر به جَیب خود فرو بردم مگر
تا بر اندازم دگر بارش نظر
یک فسوس هم چون حبابی بر دلم
عمر این افسوس کاش آید به سر
زان عروس چهره در ایام هجر
گفته بودی من چه دیدم ای پدر
دیدمش دارد شبی رخت سفر
گریه های من نمی کردش اثر
چشم بر بام و فلک کردم سحر
او گذشت از آسمان از قمر
رخت زیستن را به تن دارم ولی
تا ابد بی خانمان و در به در
خاکسارم یار و شایستم نبود
نی امید و همدمی دارم دگر
کن ز دل بندت یادی پدر
گم شدم در کاروان شب سفر
می روم منزل به منزل بی دلم
بی امید و بی نوید و بی ثمر
ملجأ یاران بی امیدوار
در نهایت گوشه ی قلب پدر.
شعر = می نگارد یک نفر در امتداد رفتن ات
از آن سفر کرده در بهاران جویا شدی، ص 75 - 76
نویسنده: سید محمد مهدی حسینی چمانوی
می تراود از سکوتت موج ها بی قرار
می دود در چشم هایت اسب های بی سوار
می نگارد یک نفر در امتداد رفتنت
طرحی از دل بستگی در کوچه های انتظار
هر نسیم کز سوی گیسوی تو می گیرد وزش
می شکافد لحظه ها را در عبور روزگار
چشم هایت چلچراغ روشن شب های تار
می چکد در حرف هایت نبض آرام بهار
می روی اما من اینجا سوگوارم تا ابد
اشک های من بدون تو ندارد اعتبار
در کویر قلب من با رفتن ات صد آرزو
گم شدند از کاروان طایفه ایل و تبار
نیم نظر یده دل کرد بعد از آن
چشم هایش بسته از دیدن هر گل عذار
قدری اندر دیدنم بشتاب و پیغامی رسان
تا نگویند او شبی کوچید و رفت از این دیار
کنج هر چادر خزیدن در پناه سایه ای
در درون قلب من نی چادر و نی بوته زار.
درباره این سایت